دوباره آویزهای یاس خانه های آبی احساسم را آذین بسته اند.....

دیری است واژگانم در برابر شکوه دریایی تو همه هستی شان را فراموش کرده اند.....

افکار آشفته من لیاقت سرودن روح شیشه ای تو را ندارند....

اما میدانم آغوش بی کرانت هنوز برای عبور پرنده ای غریب و تنها گشوده است....

ای تنها دلیل زندگی ام!

مدتهاست شاخه های نحیف و سبز عاطفه ام در باران یادتو تاب میخورد....

ای آرامش نیلوفری خاطرات!

به گل یخ...

به چشمان خودت که ضریح پرنده های آبی خوشبختی است سوگند....

مرا در گوشه طاق نیلوفری نگاهت پناه و دستانم را بگیر....

ای تمام احساسم!

بی تو زندگی ام قصه گم شدن سعادت در کوچه های سر نوشت خواهد بود....

بی تو غروب در آیینه قلبم جاری خواهد بود....

پژمرده و خالی ولی بازهم می آیم...

مرا باصبح بیامیز.من هنوز همان مسافر شوریده و بی پناهم. درجاده های یادت...

در آرزوی نگاهت

                    .........وبازهم مثل همیشه دوست دارم........

 

(رونوشت از نامه مهرداد)

 

برچسب:,| 7:40 بعد از ظهر |mohaddeseh| |